D’r wordt wear duftig e’fietst!
Wi’j bunt al zowat an d’n langsten dag. De Kottense deelnèmmers an de Amstel Gold Race bunt al hoaste vergetten hoo steil de heuvels in Limburg wazzen en hoo hard ze most’n özen umme noar boaven te komm’n. De gezelligheid van ‘met zien allen op stap’ hebt ze allemoale nog wal good in ’t geheugen. Een paar wèke noa d’n tocht heurden i’j op de training nog steeds verhalen ovver lekker eat’n, grooote glaaze bier en völle schik.
Inmiddels wordt d’r twee moal in de wèke vanaf de Lindebeumer weer de neudige kilometers e’maakt. Bi’j de A-groep nömp “de jeugd” zachtjesan het heft in hande. Nico Luukenhuus ridt verdorie zowat veer kilometer in ’t uur harder dan verleeden joar. Alle spierveezels mot duftig an e’spannene umme dat kearlken bi’j te hollen. En Jan Jacobs den is an zien tweede jeugd bezig. Als den op kop van ’t peloton geet zitten, dan wee’j da’j effen later ’t zweet op ‘t veurheufd èn op de rugge hebt stoan. Soms denk ie hoaste dat ‘A-groep’ steet veur Afzeen, Achterraa, Asfalt kiek’n, en Achteran fiets’n. Foi, de leu langs de kante hebt hoaste geen tied meer umme de sponsornamen op de mooie nieje hemde en boksen te lèzen.
De kledingcommissie hef prima wark e’doane met de keuze van de ni’je kleare. ’t Zeemleer in de bokse is zo zachte da’k e’heurd hebbe dat leu met zittend wark de bokse ok noar kantoor antrekt. En dan de jeskes, dee loopt ovver de rugge zowat tut oaver de konte deur. Zo wied da’j de reclame van “ERJO vakwerk in maatwerk” meestal neet könt lèz’n. Jammer, want ’t is zo’n mooi kwaliteitsbedrief. Doarumme, leu oet Kotten, a’j der eene langs zeet kommen met een FTC Kotten pak an, dan mo’j d’r bi’j denken: “ERJO vakwerk in maatwerk!!”.
Appie Meinen is nog steeds froai drok met ’t heele kledingverhaal, want d’n eenen wil nog beenstukken, een ander een winterjesken en d’n daarden een ni’je bokse. Joa, want ‘t eerste schadegeval is d’r ok al. Begin mei wazze wi’j op d’n terugweg van een tochtjen noar ‘D’n Beer’ in Reken. Wind in de rugge, de grote versnelling d’r op en oaver ’t gladde wegdek een tempo van iets bovven de veartig. Toen: een klein hobbeltjen in de weg, een hoop kabaal en gekraak achterin ’t peloton. Onzen veurzitter wol de slietvastheid van ’t ni’je pak testen en schoof een ende ovver de stroate. Effen later zat ‘e ietwat stillekes in d’n barm. ’t Pak bleek better bestand teggen ’t straotvègen dan zien eigen vel. Gelukkig leep ’t wieter good af en de schaafwonde is inmiddels weer dichte.
Eersten Pinksterdag gingen de A- en B- groep samen op stap veur d’n klassieker “Lindeboom – San Remo”. Een lang lint van zowat twintig man in blauw-oranje-wit trok in ’t veurjoarszunneke deur d’n Achterhook en Pruussen. Halverwège an de grenze bi’j Oldenkotte de traditionele koffie met appelgebak en an de finish in Eunk nog ies op ’t terras bi’j San Remo. Joa, joa, dee fietsers dee verbrandt wat kaloriën op zo’n dag!
De opkomst op de trainingsdaage is prima. No joa, op dee eene keare noa dan. Toen stond ik woensdagsoavends umme een paar minuten veur half zeuvene bi’j de Lindebeumer op d’n plas, moar gin mense was d’r te zeene. Wachten, wachten en wachten, moar niemand kwam opdaagen. Uutendeleke bun’k moar alleene een mooi rondjen oaver Vroagender en Brevoort goan maken. D’n zundag doarnoa, toen ik vrooge woar ze toch alle waren e’wes, greulden ze mi’j an: “Woensdagoavond begunt de training sinds mei umme zeuven uur en neet umme half zövvene.” Good dat Jan Sam op dat moment d’r neet was, anders had ik zeker zien deskundig commentaar e’kreggene: “’t Kan iedereene ovverkommen, moar d’n stomsten ’t eerste!”
