Een dreigende loch hunk bovven Huppel. De veurspelling was dat ’t tut een uur of eene dreuge zol blieven, maor ik wazze nog maor net op d’n mountainbike e’stapt of ’t worden steeds donkerder gries. A’j flink deurtrapt dan he’j van règen en hagel d’n minsten last. De meeste leu zit binnen en ’t is stille umme mi’j hen. Ik heure mien eigen ojem, ik heure de kette den ovver de tandraa fluustert en ik heure ‘t geloed van de bände op zand, klinkers en soms op asfalt. Wieter is ‘t stille.
Eigenlijk had ’t heel anders motten wezzen: Wi’j hadden vandaage een mooien tocht met een groep van een man of tiene naor Pruusen motten maken, maor de realiteit is dat d’r korts weer een mailtjen van ’t bestuur kwam, da’j in verband met de Corona-regels maor ’t beste alleene of hoogstens met zien beiden könt gaon fietsen. An d’n jas en de bokse kö’j nog zeen da’w allemaole van FTC Kotten bunt, maor samen met de club op de fietse, dat zit d’r helaas neet in. En zo kump ’t, dat de ni’je lente d’r an zit te kommen, maor dat ’t ni’je geloed zich feitelijk beparkt tut ’t geloed da’j zelf maakt.
Zo was ’t korts ook met de jaorvergadering: In verband met de corona-situatie mos alles via d’n computer. Mooi dat dat teggenswoordig allemaole kan, maor um “het systeem” neet te völle te belasten mos bi’j iedereene d’n microfoon oet. ’t Resultaat was: völle leu op ’t scharm, maor gin mense den wat zei. ’t Eerste kwarteer was dat zelfs met d’n veurzitter ’t geval: een klein technisch ongemak, en ‘t gevolg was, dat Appie wal in beeld was, maor da’j d’r zonder gebarentolk gin wies oet konden worden: Een ni’je lente, maor geen geloed.
Gelukkig zorgden d’n mooien quiz nao afloop van de vergadering d’r toch veur dat ’t clubgeveul in stand e’holln worden.
Wee had een jaor gelène können denken dat ’t zo zol lopen….
Miene route geet wieter richting Meddo en Zwillbrock en ne bieze règen völt mi’j op d’n pokkel. Toch trap ik gewoon deur, en ik denke daorbi’j an d’n renner den ik onderweg teggenkwam. Wi’j stopten effen umme toch iets van ‘’clubcontact’ te hebben. Ook hee beklaagden zich d’r ovver dat e steeds maor alleene fietsen mos. Völle leever ging e met de heele club, maor as ’t neet anders kan, dan geet e alleene, umdat e noo eenmaol fietsen mot! Terwijl wi’j stonden te praoten bekenden e: “Ik bun noe eenmaol verslaafd an fietsen! Fietsen is mien alcohol. Fietsen is mien heroïne. Ik veule mi’j in hoger sferen as ik fietse. Maor net zo as ’t bier völle lekkerder smek a’j ’t met anderen drinkt op ’t Kottens feest, zo is ’t met fietsen ok völle fijner a’j ’t in een groep doon könt.
As ik alleene fietse dan veul ik mi’j net als den junk den in een donker heuksken de naolde in zien arm stök, of as d’n alcoholist, den stiekum de foezelflesse oet d’n speulbak van de plee haalt umme zien dosis binnen te kriegen. Wat zal ik bli’j wezzen as alles weer ‘normaal’ wordt!”
Veur fietsers is de naolde n d’n arm meestentieds een slecht teken: D’r wordt dan dinge in ’t lichaam e’bracht dee op de verboden lieste staot. Maor dit jaor verlangt een hoop renners van FTC Kotten naor de naolde in d’n arm. Als iedereene zien vaccin e’had hef, dan is de hoppe dat d’r gauw weer in groepsverband e’fietst, e’nöhlt en e’praekt kan worden bi’j FTC Kotten.
